www.stefadurna.pl

Jezzu jaki człowiek głupi

Miałam przyjemność poznać fajnych ludzi. Spotkanie było głównie biznesowe ale obecność małżonki i pannicy-licealistki spowodowało, że wśród tematów dominowały sprawy prywatne. A było o zdrowiu, szkole, podróżach, historiach rodzinnych. Normalne rozmowy ludzi, pośród smakowitych zapachów kuchni bałkańskiej, bo całość miała miejsce w klimatycznej knajpce, którą obiecywaliśmy sobie już dawno zaliczyć.

Wszystko było fajne do czasu gdy zagaiłam czy jadąc tyle kilometrów i przebywając w Trójmieście zaplanowali jakieś zwiedzanie i co już widzieli. Po zdziwionym wzroku zorientowałam się, że coś palnęłam. Bo oczywiście Ja bym tak zrobiła. Dwie pieczenie na ogniu – biznes ale i też żeby skorzystać i coś fajnego zobaczyć czy zwiedzić.

Po prostu mierze ludzi swoją miarką. Zakładam, że muszą się zachowywać na moje podobieństwo. Jak Ja kocham podróże to Oni koniecznie powinni mieć tak samo.

Dalej było tylko gorzej… Zajadając grille z pieca zapytałam się szanownej Małżonki – To pracujecie w tej samej branży? zakładając, że skoro mam przed sobą tak fajne i zgodne małżeństwo, to MUSZĄ pracować na co dzień wspólnie. Tu już w jej oczach zobaczyłam panikę – Ale Ja w ogóle nie pracuję. I pięciominutowe, pełne poczucia winy, tłumaczenia dlaczegóż to nie pracuje. Tak jakby musiała mi się tłumaczyć.

I tutaj znów nastąpiło powielanie swoich wzorów na innych ludzi. Bo gdy Ja pracuję od zawsze, to nie założyłam, że komuś dobrze jest bez pracy. I, że tak po prostu można. Że to możliwe.

Jakież to kalki mamy w głowie.

A przecież KAŻDY z Nas jest inny. Żyje na SWÓJ sposób i nikt nie powinien próbować tego ujednolicać czy porównywać.

Niby kolacja a pokazała mi, że pewne sprawy siedzą silnie w człowieku.

Umościły się w głowie i trzymają kurczowo włosów. Od środka.