Fryzjerka dziwna jak te campery
15 lipca, 2021 Wpisane w POWAŻNEW końcu po czterech latach poszukiwań znalazłam odpowiednią dla mnie Fryzjerkę. Szczyrze fenomenalnie i w końcu mogę bez obaw umawiać się na spotkania. Ale żeby nie było za fajnie Kobieta ma problem osobowościowy a prawdopodobnie psychiczny.
A jestem w stanie wszystko zrozumieć. Chociażby to, że ktoś jest po przejściach (poważna choroba własna, mąż alkoholik i samotne wychowywanie dziecka) i ma przez to silną potrzebę wyrzucenia tego z siebie. Normalne i zrozumiałe. Mówisz i jest Ci choć troszkę lepiej…
Więc bez oporów przystałam na tę dziwną spowiedź.
…
Przeraziła mnie tylko skala frustracji i zgorzknienia bo w miarę zagłębiania się w jej życiorys słyszałam coraz więcej narzekania, rezygnacji czy winy naokoło. Wszystko ją denerwowało – bo przecież ludzie są dziwni. Według opisu dnia codziennego zero przyjaciół czy bliskiej i empatycznej rodziny. Głównie samotność w czterech ścianach.
…
…
Jestem świadkiem, gdy przechodzący Ukrainiec grzecznie pyta się o specjalistyczny sklep. Zostaje odprawiony z kwitkiem. Oburzona:
– Co to?! Jestem jakąś Informacją? Wszystko przecież napisane (faktycznie szyldy na ścianach). Na moje nieśmiałe – Ale to Ukrainiec. Oni mają inny alfabet. Może nie umie czytać po naszemu? – bo co szkodzi być miłym i odrobinę empatycznym?
No bynajmniej Ja bym starała się pomóc.
Smutne to, bo jestem przekonana, że otrzymujemy od innych to co sami dajemy. Tak coraz bardziej nie dziwię się jej samotności. Chyba na własne życzenie, zresztą.
…
Z rozrywek to głównie dziwne filmy, czochrające głowę. Na przykład Matrix upewnił Panią, że ONI chcą Nas ludzi, podporządkować poprzez wszczepienie czipów. Muszę stwierdzić, że to już moje drugie w życiu (nie było za ciekawie) spotkanie z osobą szczerze wierzącą w zagrażających nam Kosmitów.
Przyciszony głos oraz pasja w głosie, absolutnie przekonały mnie do posłusznego kiwania głową i nie zaprzeczania faktom. Szczególnie osobie trzymającej ostre nożyczki blisko twojej szyi 🙂
* * *
No cóż, kończę bo można byłoby jeszcze długo. Tak strasznie mi przykro, że pełno takich nieszczęśników na naszym padole. Jak trudno takim ludziom pomóc. Nie przemawiają do nich pozytywne historie innych bo nie słuchają. Trudno im o codzienny uśmiech bo są zamknięci w karuzeli oskarżeń. Nie czerpią radości z życia i wierzą w teorie spiskowe. Częściej chorują bo pożywką jest stres i samotność…
A wystarczyłby tylko drugi człowiek – partner/przyjaciel/kochający członek rodziny. Taki pomocny, opiekuńczy i przeganiający ciemne chmury, których przecież nie brakuje nikomu.
Nie da się żyć samotnie.
To tak moim skromnym zdaniem.