Jesteśmy tym czym myślimy
1 listopada, 2017 Wpisane w POWAŻNEDziś 1 listopada. Moim zdaniem dzień zadumy i chwilowego wyhamowania, w tej nieźle przecież nakręconej codzienności. Ale w mojej rodzinie niestety to dzień odbierany jako coś co kojarzy się ze słowami NAKAZ i WYPADA. A staram się żyć według własnych zasad, nie patrząc na opinie innych. I może by tak było i dzisiaj gdyby nie Babcia Bania, która wytresowana przez swoje złe doświadczenia?, kompleksy? zatruwa sobie jak i reszcie rodziny skutecznie przyjemność tego święta… Stąd jej bieganie wśród grobów, nerwowe przestawianie zniczy, zamartwianie jak ocenią to wszystko inni. Nie ma mowy o swobodzie zegarowej. Dzieci – Babcia ale My chcemy iść wieczorem. Jest wtedy pięknie i bez ludzi.
No ale jak? Nie na mszy? A co powiedzą ludzie??? Jak Ona będzie wyglądać sama?!
Długo mnie to dołowało i wprawiało w niepotrzebne nerwy. Rozmową i prośbami chciałam zmienić odwieczne zwyczaje ale bez skutku. Niby, teoretycznie ćwiczyłam cierpliwość ale po cmentarzu bolały mnie szczęki od zaciskania. Dziś mam trochę inny stosunek do Teściowej. Chyba bardziej dojrzały. Pewnych rzeczy nie da się zmienić. Czy jest do końca winna warunkom w których się wychowała? Pewnie nie. Z własnego wyboru dla Niej pierwszy to najgorszy dzień w roku. Pełen naprawdę niepotrzebnego stresu. A naprawdę z roku na rok jest słabsza i mniej sprawna.
I tutaj fajne porównanie z rodziną mojego Kolegi.
– A Wy jak spędzacie ten dzień?
– No ma padać, to Babcia zadecydowała, że może wieczorem jak już będzie spokojniej. Najważniejsze, że wszyscy się zjadą i będzie dobry obiadek. Babcia coś swojego upitrasi…
Można? Ano można… 🙂
